Вершы пра маці

Мама, мацi, матуля...

Беларускія бабкі

Беларускія бабкі

Сярэдняя: 5 (1 голас)

Яны бяруць аўтобус прыступам,
загартаваўшыся з вайны
глядзець на транспарт не турыстамі
і ўвагай не ўзвышаць чыны.

Амаль у кожнай — профіль правільны
(разьба па дрэве — ўсе сучкі,
усе шурпацінкі, каравінкі
зашліфавалі ім вякі...).

Ва ўборах старадаўняй злагады,
у пацерках слязы, расы
яны імчацца сёння ў ягады
ў свае траскучыя лясы.

Штанцовую дзяўчынку высмеюць,
патлаціка ўскубнуць наспех...
Зірнеш — у крук сагнула, высмягла,
а не зліняў з аблічча смех.

Аўтобус, як ён не разваліцца,
губляе бабак, як гарох...
I выступае перад «мальцамі»
мясцовы нейкі скамарох.

А рогат смелы ўсё зыначвае.
I хіба ўспомніш праз гады,
што бабкі — гэта ж маткі нашыя...
Паўсюль. Бясстрашна. Назаўжды.

Пераклад Рыгора Барадуліна