Любілі кветкі
Пяшчоту мяккіх рук матулі,
І з гэтага яны цвілі –
Штодзённа!
Дарылі кветкі
Сваю падзяку, бо адчулі:
На падваконніку жылі
Не бессэнсоўна!
Завялі кветкі –
Калі вясеннім днём матуля
Душу на неба адпусціла
Назаўсёды…
Ды кажуць ветры,
Што на нябёсах ёй утульна –
І заквітнелі ля магілы
Рамонкі!
Белая рамонкі…