Сорак сем- нямнога,
Але і нямала.
Вось нешта Трывога
Ў госці заблукала.
Што згубіла ў ночы?
Ці каго шукае?
Зазірае ў вочы,
Цяжка ўздыхае.
Быццам,як сяброўка
За мной следам крочыць,
Пачынае зноўку
Галаву марочыць:
-Старасць ля парога.
А ты ўсё смяешся,
Скончыцца дарога,
І не аглянешся.
Не заплачу горка
Аб былым мінулым,
Гляну лепш на зорку,
Што мне падміргнула,
Унука пацалую-
Скарб цудоўны самы,
Потым прытулюся
Я да любай мамы.
Тая,як заўсёды,
Міла ўсміхнецца,
Адвядзе нягоды,
Супакоіць сэрца:
-Ты,дачушка,-цуд мой,
Зоўсім маладая!
-Я такою буду,
Покуль ты жывая,
МАЯ ЛЮБАЯ МАТУЛЕЧКА!