Як цёплы дождж ідзе па ярыне,
Тады здаецца, што хмурынкай стала
I мае ў небе клопату нямала,
Прыслужваючы маладой вясне.
Калі імгла лашчыны ахіне,
Здаецца, стала раніцай і дбала
Зноў завіхацца, як і бывала,
Пакуль Купалка дрэмле ў баразне.
I не хапае голасу зязюлі,
I не хапае коласу святла.
I вушы слова добрага не чулі.
Прыгаслі вочы, як і дні, таксама.
І гэты свет у спадчыну дала
I закацілася, як сонца, мама.