Жніво. Смуга над плёсам. Воз снапоў
Уціснуў дзед вяроўкаю тугою.
Конь адбіваўся злосна ад сляпнёў,
Матляў і трос патрэсканай дугою.
Загледзеўся — і маці ужо няма.
Бягу за ёю ўслед. Бягу і плачу.
Жадае дзед суцешыць — ды дарма:
Хусцінку белую ў калоссях бачу.
Відаць, хацела маці збыць мяне
З-пад рук занятых — да дзяцей у вёску;
Бо серп ляжаў на зломленым вязьме,
Бо трэба ёй дажаць палоску.
Даўно гудуць над страчаным вятры,
Даўно рачулка не бяжыць да гаю.
А я з тае пары, з тае пары
Цябе, матуля, даганяю.