Плашку таўшчэзную
Дзёўблі старанна,
Потым сякерай
Правілі лоўка.
Гэтак з’яўлялася
Наша ванна —
Добрыя, ладныя
З дубу начоўкі.
Ну, і было ж нам
У ночвах раздолле —
Двум, нават тром
Там хапала прасторы.
Колькі вады той —
Вядзёр пяць, не болей,
Нам жа здавалася —
Цэлае мора.
Помню, з кары
Запускалі мы чоўны,
Боўталі дружна,
Каб пенілі хвалі,
Пырскалі, плёхалі,
Покуль раптоўна
Матчыны рукі
Нас не спынялі.
Тут мы змаўкалі,
Былі нават слёзы.
Бацькавай нам
Пагражалі папругай.
Церла нас венікам
З клейкай бярозы,
Мыла галовы
Настоеным лугам.
Потым, каб сцішыць
(Вядома, ёй шкода),
Нас цалавала,
А нам было люба...
Помню з дзяцінства
Я назаўсёды
Матчыны рукі
I ночавы з дубу.