Гляджу я на азербайджанку,
Палошча яна бялізну.
Сонца далёкага ранку
Мяне нечакана пранізвае.
Бачыў аднойчы гвінейку,
Таўкла яна сорга ў ступе.
На успаміны нейкія
Сэрца азвалася стукам.
Спрадвечныя звычныя рухі,
Да болю знаёмыя жэсты.
Здаецца, вось гэтыя рукі
Кармілі мяне ў маленстве.
А вочы жаночыя свецяць
Усюды так мудра і добра:
Усе сялянкі на свеце
На маці маю падобны.